Meters maken met je hoofd en hart

Beste Mensen,

Ik loop nu 4 dagen op relatief vlak terrein. Dus heb ik 4 dagen lang "meters" kunnen maken, in de zin van 4,5 à 5 km/u kunnen lopen ipv 3,5 à 4. Dat is ook wel weer eens lekker. Over gravel/asfalt-fietspaden lopen (driekwart van het geheel): heerlijk. Niet hoefen na te denken waar je je voeten hoeft zetten om geen natte voeten te krijgen/geen schrammen op te lopen enzovoort. Zo heb ik veel na kunnen denken over, zoals ik het noem, het hoofd/hart-principe: wanneer geloof je wel dat het goed komt òf wanneer beslis je "verstandig". Namelijk, net als die keer dat ik een rustdag nam omdat er anders geen plaats zou zijn (dacht ik). Maar èigenlijk vertrouwde ik er wel op dat het goed zou komen, maar deed het toch niet; Dat is het kenmerk van de Camino: het komt goed!/ze helpen je.

Ik las ook dat mensen zich een slag in de rondte zochten om een onderkomen te vinden. Bij mij staan er "gelukkig" wel straatnaamborden, maar waar ìk tegen aan loop, net als vandaag weer, dat als je na 18 km lopen in het dorp komt waar je moet zijn je eerst nog 1,5 km moet lopen om de sleutel/code te halen om je onderkomen binnen te komen. Dat maak ik regelmatig mee. Ook is het steeds de vraag: haal ik boodschappen enzo als ik aankom, als ik al zoveel km gelopen heb of haal ik alles de volgende dag met het risico dat je later aan je oorspronkelijk tocht kan beginnen: afwegingen, afwegingen, afwegingen. Maar zoals iemand anders een andere keer via de blog schreef: dit willen we zelf. Ik vind het ook niet erg! Het hoort erbij. Maar daar loop ìk dus tegenaan. En wat alles ook goed maakt!: het landschap waar ik doorheen loop; het blijft mooi.

Welterusten, tot blogs